Als je mij 20 jaar geleden had gevraagd: wat voel je ? … Dan zou ik het echt niet kunnen zeggen hebben. Mijn opvoeding had zijn werk gedaan. Helemaal weg getraind van wat er leefde in mijn lichaam, was ik een wandelend hoofd. Ik kon van alles beredeneren, maar wat er onder dat hoofd gaande was, was ik mij echt niet bewust. Ik was zo getraind om de behoeften van anderen te scannen en daar op in te spelen. Wat de mijne waren: geen idee… Tot mijn lijf overal pijn begon te doen en ik niet meer vooruit kon. Toen moest ik wel voelen.
De meeste mensen zijn in onze cultuur deskundig weggetraind van hun gevoelens. Heel ons schoolsysteem is gericht op het ontwikkelen van de ratio. En deze is er sterk in geworden om ons uit onze lastige gevoelens te praten.
Ik sta er telkens weer van versteld hoe cliënten geleerd hebben om zich meteen uit een onaangenaam gevoel te praten. Bv. Een cliënte uit mijn praktijk die haar moeder haatte, omdat die moeder echt wel een kreng was en haar als kind psychisch had mishandeld, legde aan zichzelf op dat ze toch van haar moeder moest houden. Het echte gevoel, haat, mocht niet gevoeld worden. Heel haar leven (ze was intussen 55) had ze geprobeerd haar moeder, die haar nooit één compliment had gegeven, lief te hebben. Alles wat ze had gekregen, was kritiek en het was nooit goed genoeg. Ze vertelde aan zichzelf, want dat had ze zo geleerd: “je zult je ouders eren”, hoezeer ze je ook de duvel hebben aangedaan! (dat laatste is een aanvulling van mijzelf). Bij deze cliënte manifesteerde de haat zich op een bepaald moment als een blaaskanker. De biologische zin in dit geval is een versterking van de blaasspier, om de urine met meer kracht te kunnen uitpersen, of vertaald naar mensentaal: je grenzen met meer kracht kunnen aangeven. (Hondjes markeren hun territorium met urine !)
Gevoelens die sociaal gezien niet acceptabel zijn, of voor jezelf niet acceptabel zijn, verdwijnen niet zomaar door ze te negeren. Ze verschijnen als lichamelijke klachten in het lichaam.
Gevoelens zijn niet goed of slecht. Het zijn indicatoren.
Onaangename gevoelens, zoals verdriet, boosheid, angst, schuld- en schaamte gevoelens zijn signalen dat belangrijke behoeften niet vervuld zijn.
Fijne gevoelens, zoals tevreden, blij, gelukkig, zijn indicatoren dat belangrijke behoeften wel vervuld zijn. Het is dus geen kwestie om van onze gevoelens af te raken, maar ze serieus te nemen en de onderliggende behoefte bewust te worden.
Bv. Een jonge cliënte van 20 heeft nek/schouderpijn aan de linker zijde.
Het blijkt dat haar moeder op alle mogelijke momenten haar kamer binnenkomt, wel met kloppen, maar dan meteen binnenstapt en haar verhaal begint te doen. De dochter is eigenlijk boos, omdat haar moeder ongevraagd haar territorium binnenstapt, maar tegelijkertijd voelt ze zich ook wel wat verantwoordelijk voor haar moeders welzijn, want haar moeder heeft kanker, waardoor ze braaf het hele verhaal van moeder voor de 50ste keer aanhoort.
Verschillende behoeftes worden hier met de voeten getreden. Maar de dochter durft niet voor zichzelf en haar behoeften opkomen. Dat ze haar moeder op die momenten als last ervaart, durft ze zichzelf nauwelijks bekennen. En toch is het dat wat in haar linker schouder zich toont. Als we met EFT woorden aan dit gevoel geven, lost de pijn op.
Belangrijk is dat zij leert aan haar moeder haar grenzen aan te geven, weliswaar op een constructieve manier.
Verbindende communicatie kan veel ellende, trauma’s en conflicten voorkomen.
Hierover meer in een volgend artikel.
Neem ook eens een kijkje op mijn website: www.zielsoorzakenvanziekte.be