Het woordje “trauma” heeft een grote bijklank.
We denken hierbij meestal aan de grote “trauma’s”, die zeer zichtbaar zijn, zoals oorlogsslachtoffers, verkeersslachtoffers, slachtoffers van seksueel misbruik, of geweld.
Dit noemen we de grote ‘T”-trauma’s.
Maar trauma hoeft niet altijd van buitenaf zo zichtbaar te zijn. Trauma gaat ook over die zogenaamde “kleine dingen”, die echter voor de persoon in kwestie helemaal niet zo klein zijn. Dit noemen we de “kleine t-trauma’s”. Vaak gaan deze trauma’s over breuken in de sfeer van hechting en verbinding.
Letterlijk betekent het woord trauma, “wonde” of “schokkende gebeurtenis”.
Je kan lichamelijk verwond worden, maar ook psychisch.
Bij ziekte gaat het over deze psychische verwondingen.
Ooit heb je een situatie als levensbedreigend ervaren en dit heeft een emotionele wonde veroorzaakt die nooit helemaal “genezen” is.
Bij trauma gaat het altijd over verlies van veiligheid en het gevoel van bedreigd te worden in je leven. De wonde heeft nooit liefdevolle aandacht en zorg gehad.
De meest intense trauma’s worden in de prille kindertijd, in de sfeer van hechting en verbinding opgelopen. Bij schokkende gebeurtenissen, was liefdevolle zorg en aandacht afwezig, waardoor trauma’s onopgelost en gedissocieerd geparkeerd werden in ons onderbewuste. Meestal zijn we ons niet eens meer bewust van wat er gebeurd is, maar je ervaart bv. wel chronische pijn.
Wanneer we een schokkende gebeurtenis meemaken, is het een natuurlijke reactie van het lichaam om na de schok te ontladen door te wenen, te trillen, te bibberen,…
In onze cultuur wordt de natuurlijke ontladingsreactie standaard verhinderd, waardoor we heel veel “freeze-reacties” zien. We hebben geleerd om met onze mind onze gevoelens te overstemmen. We vertellen onszelf dat het allemaal wel meegevallen is en er komt nooit een ontladingsreactie in het lichaam.
Trauma kan je nooit oplossen in je hoofd, door te analyseren of erover te lezen.
Inzicht is een belangrijke eerste stap, maar de oplossing zit in het loslaten van onderdrukte emoties in het lichaam. En dat kan echt alleen maar in het lichaam gebeuren !
Er bestaan verschillende niveaus van trauma:
- De verwonding is niet zo groot of intens en geneest vanzelf.
- De verwonding vraagt aandacht en zorg, maar je komt er wel alleen uit.
- De verwonding is zo groot dat je er alleen niet meer uit komt.
Je hebt hulp nodig van een zorgzame hulpverlener. - De verwonding(en) zijn zo groot (meestal gaat het hier over meerdere trauma’s) zodanig dat je draagkracht erg ondermijnd is. Je kan het zelf niet meer redden.
Een grondige reorganisatie is nodig. Draagkracht dient eerst opgebouwd te worden.
Misschien is zelfs een opname nodig.
Trauma’s hebben zo’n impact dat je geleerd hebt om allerlei zaken te vermijden.
Op die manier is er een wezenlijk stuk van jezelf weg. - De trauma’s zijn zo groot dat niets nog werkt. Enkel palliatieve zorg is nog mogelijk.
Een ander onderscheid dat we nog dienen te maken is het verschil in :
- Chronische trauma’s: dit zijn oude trauma’s die we al lang geleden hebben opgelopen.
- Acute trauma’s: dit zijn conflicten die in het heden nog spelen.
Deze 2 hebben een andere aanpak nodig maar dienen wel beiden met zorg behandeld te worden.
Hoe we dat doen, komt in een ander artikel aan bod als we het hebben over EFT (Emotional Freedom Techniques). EFT is een zachte, liefdevolle trauma-helingstechniek om zowel oude als acute trauma’s te behandelen.
Je kan ook een kijkje op mijn website nemen: www.zielsoorzakenvanziekte.be