Afgelopen week bedacht een cliënte die over haar toeren aan het draaien was, een mooie naam voor de ziekte waar zoveel mensen aan leiden : “Het Chronisch Ik-Schiet-Tekort-Syndroom”. (met dank aan K. !).
Het is nog niet verschenen in het DSM (Het Diagnostisch en Statistisch Handboek voor Psychiatrische aandoeningen), omdat het regulier niet als zodanig onderkend wordt, maar het is een wijd verspreid syndroom waar talloze mensen onder lijden.
Dagelijks krijg ik ze over de vloer en eigenlijk tot nog niet zolang geleden, leed ik er zelf ook heel erg onder.
Deze gedachten, “ik schiet tekort”, en variaties op dit thema, “ik ben niet goed genoeg”, “ik doe niet genoeg”, “het zou beter moeten”, … komt in alle lagen van de bevolking voor.
De fysieke en psychische uitingen ervan kunnen heel verschillend zijn, maar aan de basis kom ik telkens weer deze gedachten bewust, of onbewust tegen in het overtuigingen-archief van mensen.
K. had er op alle terreinen last van. Als partner, als moeder van 3 jonge kinderen, op haar werk als maatschappelijk werkster, als dochter en als zus. In al die rollen voelde ze zich tekort schieten. Wat ze deed, was nooit goed genoeg.
De gedachte: “ik-schiet-tekort, is een kernovertuiging die ons stress-systeem chronisch “aan” laat staan. Als we behept zijn met deze overtuiging, kan je nooit echt tot rust komen, want wat je doet of wie je denkt te zijn, is nooit genoeg. Je kan nooit tevreden zijn.
In dezelfde sessie met K., kwam o.a. naar boven dat ze van haar vader had geleerd, dat “ne werkmens, ne goeie mens is”. Alleen maar als je hard werkt, ben je goed genoeg, mag je bestaan en heb je het recht om de luierikken en profiteurs die wel kunnen genieten en rusten, te veroordelen tot slechte mensen. Tussen haakjes vertelde K. er wel bij dat haar vader 2 banen had en als bonus daarvan chronische leed aan maagzweren. Ze had deze overtuiging nog nooit bewust onderzocht, ze wist niet eens dat die onbewust leefde, maar toen deze “op tafel lag”, zag ze hoe het haar belette om op haar gemak onder de notelaar in haar ligzetel rustig een boekje te lezen. Want er was nog zoveel te doen en haar man was ook al zo’n bezige bij. Ze kon toch niet gaan zitten, terwijl hij zo hard werkte, …
We leven in een knotsgekke hyperkinetische maatschappij, die geregeerd wordt door het ego, wat zich diep down nooit goed genoeg voelt. Het ego vindt rust en genieten maar verloren tijd vindt, want “dat brengt niet op” en da’s niet nuttig. “Eerst de moetjes, dan de magjes”, was het motto van een andere cliënt. Een andere, van een vrouw met borstkanker was: “De weg is vooruit” … Deze spreuk hing als een tegeltje aan de muur thuis in haar gezin van herkomst.
Om maar even te illustreren hoe collectief deze overtuigingen nog steeds heel erg leven in het onbewuste en ons leven bepalen. Zo zijn we geconditioneerd en onbewust regeren ze ons gedrag. We krijgen er allerlei klachten van. Van vermoeidheid tot chronische pijn, van depressie tot angststoornissen en kanker, …
Eigenlijk zijn alle ziekten (lees: “conflicten”) terug te brengen tot deze kernovertuigingen.
Ik schiet tekort. Ik ben niet goed genoeg.
En natuurlijk komt dan de vraag naar boven ? Hoe geraak je hieruit ?
Bewust worden van je beperkende overtuigingen is een eerste belangrijke stap.
De klachten (fysiek of psychisch) wijzen je de weg naar het thema wat jij in dit leven graag wil uitdiepen en onder de knie wil krijgen.
Lichamelijke klachten zijn een geweldige ingangspoort naar binnen.
Hierin is het contact met je Ware Zelf herstellen de volgende stap.
Onze ziel communiceert voortdurend met ons via ons lichaam en onze gevoelens. Het is zo’n fluisterstemmetje dat er altijd is. We zijn vooral afgeleerd om er niet naar te luisteren. We hebben geleerd te luisteren naar autoriteiten buiten onszelf. En wat we zelf voelden, of dachten, mocht niet bestaan.
Hier terug contact mee maken, daar help ik je graag mee.
Neem ook eens een kijkje op mijn website: www.zielsoorzakenvanziekte.be